Waar doen we het voor..

Bij het samenstellen van een tentoonstelling heb ik te maken met een hele rij aan voorwaarden en eisen. De temperatuur mag niet te hoog, het licht mag niet teveel, de beveiliging moet optimaal zijn, de teksten groot genoeg, de filmpjes niet te lang etc. We passen immers goed op onze spullen en willen dat bezoekers op een zo goed mogelijk manier kennis nemen van het verhaal dat de objecten vertellen.

Hoe anders is dat soms in andere landen. Tijdens een vakantie in India bezocht ik (natuurlijk) enkele musea. Hier gelden blijkbaar hele andere eisen. Vitrines waarin ruiten ontbreken, vogels die door het museum vliegen, prachtige geborduurde kleden waar al jaren minimaal 100 lux op staat te schijnen, eeuwenoude prenten die scheef aan de muur hangen aan slechts één spijkertje en open ramen die continu verontreinigde lucht door het pand doen stromen die neerdwarrelt op bijzondere meubels en werktuigen. Je komt ineens in een totaal andere omgeving terecht en met weemoed kijk je naar de bijzondere collectie die voor je ligt. Het doet je echter ook ineens weer beseffen hoe bijzonder het is dat wij in ons museum op een zo professionele manier om gaan met onze objecten. En je realiseert je hoe belangrijk het is om ons erfgoed te bewaren voor de toekomst. ok, het is soms wat onhandig dat ik met al die eisen rekening moet houden, maar ik weet waarom we het doen.